Relaxen en the Karaoke Dance Party....

Ik sta aan het begin van week 8 en ik ben me inmiddels een echte Afrikaan aan het voelen. De schoonheid van de natuur blijft verbazen en de gastvrijheid van de locals maakt het leven aangenaam.

Tijd voor de anekdote van de week, deze keer een stagegerelateerde.

Na de afgelopen weken volop gediscussieerd, gemotiveerd en geprepareerd te hebben, ging het er deze week dan echt van komen. Dinsdag had ik de laatste hand gelegd aan een schema van formele en informele meetings die de communicatie, de professionaliteit en de werksfeer van het bedrijf moeten verbeteren. Na overleg met de directeur stelde ik voor om de kick off meeting op donderdag te houden met een afvaardiging uit alle lagen van het bedrijf. En dus zaten donderdag om 12.00 15 man te luisteren naar de directeur en mij hoe de toekomst van het bedrijf er uit moet gaan zien en dat er veranderingen zullen komen, waar iedereen in kan en moet participeren om het te laten slagen. De meeting heeft behoorlijk wat losgemaakt in het bedrijf; de ideeen en feedback kwam na de meeting van alle kanten op ons af. Nu hopen dat we de trein die we op gang gebracht hebben kunnen blijven laten rijden in de richting die we willen. Ik vind het nu al jammer dat ik over 5 weken alweer afscheid moet nemen van het bedrijf en niet kan meemaken of ze de moeilijkste stappen in het proces ook daadwerkelijk kunnen nemen. Er zal behoorlijk wat tijd over heen gaan voordat ze zijn waar ze willen zijn, maar ik ga mijn best doen om iedereen mee te krijgen in het veranderingsproces.


Het bedrijf:
Ik heb deze week maar vier dagen gewerkt. Ik heb me vooral bezig gehouden met het voorbereiden van de meetings en zorgen dat mijn plannen op een handzame manier kunnen gebruikt worden komende periode. Dat is nog niet zo makkelijk, merk ik, en kost veel (schrijf)tijd. Ook blijven er veel problemen op allerlei gebieden. Zo kon woensdag de voetbalwedstrijd tijdens lunchtijd niet doorgaan, omdat het terrein werd opgeruimd. Door een gebrek aan communicatie tussen de fabrieksmanager en de voetballers ontstond wat lichte consternatie toen enkele spelers de rommel weer aan het terugplaatsen waren. Tot mijn verbazing en afschuw kreeg het relletje ook meteen een etnische dimensie, door een gebrek aan leiderschap en communicatief vermogen van de manager en de onontkoombare historie van het land. Op dit soort momenten kan ik de reacties van blanken en zwarten niet begrijpen en vrees ik dat het land en het bedrijf nog een hele lange weg te gaan hebben, voordat de afkeer die diep van binnen zit veranderd in wederzijds respect voor elkaar.
Dinsdag begint de tweede helft van de competitie. Er is nog precies genoeg tijd over om de league af te maken en de bovenste 4 teams kruisfinales en een finale te laten spelen om de SPT Trophy. Wel zijn de regels iets veranderd t.o.v. de 1ste helft. Het veld is groter door de schoonmaakwerkzaamheden, de muur mag gebruikt worden om mensen te passeren en een team speelt met 4 personen en 1 wissel ipv 5, dit alles om de aantrekkelijkheid van het spel te verhogen. Ik ben benieuwd welk team hier het meest van gaat profiteren.
Inmiddels begint de band met sommige van mijn collega's steeds hechter te worden. Dit resulteert in leuke gesprekken met ze over van alles en nog wat en uitnodigingen om mee te gaan naar allerlei dingen. Deze week was het tijd om met Darryl, Clive en Karen mee te gaan naar een Karaoke bar; ze wilden wel eens zien of ik wel echt kon zingen. Pascale en Carole waren ook uitgenodigd, die waren ook benieuwd naar mijn zangkunsten. Dus kwam Darryl ons donderdagavond ophalen om naar de Karaoke bar te gaan. Eerst maakten we nog even een korte stop bij zijn huis om zijn kleinzoon af te zetten en een klein borreltje te drinken om onze kelen te smeren. Darryl, de enige kleurling in de office, liet ons zijn huis zien en vooral zijn verzameling karaoke CD's. Hij is namelijk een vervente karaoke zanger en heeft meer dan 80 karaoke cd's! Na een brandy coke en "Let it be" reden we naar de bar. Toen Clive en Karen ook gearriveerd waren kon het feest beginnen. Zowel Darryl, zijn neef Dee, en ik, zongen een aantal nummers die applaus vergaarden bij het overige publiek. Ondertussen werd er gezellig gesocialized door iedereen. Het werd een topavond, die zeker nog een vervolg krijgt.
De volgende ochtend ging ik niet naar mijn werk, maar naar het Ministry of Home Affairs in Town om mijn residence permit te verlengen. Ik was om half 9 binnen en toen begon de ellende. Door de taxi staking was de helft van het personeel niet op het werk, wat tot lange wachttijden leidde. De mensen die er werkten leken het tempo van een naaktslaak nog niet te kunnen bijbenen en verdwenen op de vreemdste momenten om een kwartier later weer terug te komen, de wachtende persoon voor de balie volledig negerend te laten staan. Na 1,5 uur had ik mijn aanvraagformulier in de hand en hoefde ik maar 1 kopie te maken die ik nog niet had. 10 minuten later stond ik in de volgende rij om mijn aanvraagformulier in te leveren. Een uur later stond ik buiten met een bevestiging van mijn aanvraag. Over een maand mag ik terugkomen om mijn verlengings sticker (na waarschijnlijk weer 2,5 uur wachten) op te halen.
Vrijdagavond was het tijd om te braaien met Pascale en Carole. Het was 30 graden geweest die dag en ondanks dat het al om 8 uur donker was, bleef de temperatuur aangenaam, mede door de warmte van de braai. Aangezien we vorig weekend veel activiteiten hadden ondernomen hadden we besloten om zaterdag de hele dag aan mijn zwembad te liggen, boekje lezen, genieten van de zon, balletje overslaan en zwemmen. Ideaal met een temperatuur van 30 graden en af een toe een verkoelend windje. Zondagochtend ging Pascale haar moeder ophalen van het vliegveld en besloten Carole en ik om naar Waterfront te lopen omdat daar op zondag altijd wat te doen is. En ook dit keer waren er weer bandjes, acts en veel mensen. Mijn jazzhelden van 3 weken geleden waren er ook weer, zittend in de schaduw van dezelfde boom. Hun CD heb ik inmiddels in de kast staan.
Vervolgens liepen we naar GreenPoint Stadium om de Green Point market te bekijken. Honderden kraampjes met doeken, kraaltjes, houtsnijwerk en andere afrikaanse kunst en kitsch. Leuk om overheen te lopen, het blijft echter lastig om de koopmannen van je lijf te houden zodra je ook maar 1 blik op hun koopwaar hebt geworpen.
Aan het einde van dit relaxweekend nam ik de trein terug naar Claremont. In het weekend is dat toch het beste alternatief om de weg naar het Centrum af te leggen.

Morgenochtend gaan we beginnen aan week 8, de tijd vliegt.....